Niebieski to nie mój ulubiony kolor, dawno jednak chodzą za mną wnętrza biurowych kopert, w wielu odcieniach niebieskiego, rzadziej szare, gładkie i w deseń.
Słowne skojarzenie jest najprostsze z możliwych: niebieski – niebo – siódme niebo i polska wersja evergreena Irvinga Berlina w uroczo staroświeckim wykonaniu Adama Astona.
Zrobiłam wydzierankowe tło, bardzo mi się spodobało. Na tym postanowiłam wypróbować transferu na farbie akrylowej wg kawiarnianego przepisu Tymonsyl. Znalazłam odpowiedni rysunek tańczących w sieci, wydrukowałam, okazało się, że nie mam farby, spróbowałam płynny korektor w mazaku, ale kicha, zanim pokryłam odpowiedni kawałek już zastygło, papier się nie przykleił. Odłożyłam, później ponowiłam próbę na białej farbie, żałując, że psuję takie ładne tło. Niecierpliwie zaczęłam usuwać papier, kiedy farba jeszcze nie doschła, jeszcze gorzej popsułam, zaczęło się odklejać. Jeszcze raz zamalowałam tło, tym razem na niebiesko, robiąc liczne plamy. Kartą plastikową zeskrobałam nadmiar farby, przykleiłam wycięty wydruk na nie do końca jeszcze wyschniętej farbie, poplamiłam go.
Płakać się chce, ale cóż, moja wina, trzeba było powściągnąć niecierpliwość!
Ostatnia próba uratowania pracy: mieszam farbę niebieską z białą, uzyskanym błękitem niedokładnie pokrywam rysunek, parę plam w tle tu i ówdzie, wygląda kompletnie inaczej niż planowałam, kiedyś jednak trzeba skończyć. Idę spać.
I dzisiaj, kiedy odwiązałam się od pierwotnego projektu stwierdzam, że może być.
